This is my hush...

"W słabym świetle skały wyglądały jak olbrzymie szkielety i groteskowo zdeformowane zwierzęta. Jeśli tutejsze Bóstwa tak właśnie ukształtowały ziemię, to jak kształtowały jej mieszkańców?" Tak Eliot Pattison pisał o Tybecie. W Walii magia przeplata się w celtyckie wzorki, jak słońce z deszczem, z przewagą deszczu. Właściwie to miejscowych można by pewnie poznać po skrzelach, a przyjezdnych po stopniu rozwoju błon pławnych, które wyrastają im już po kilku miesiącach. I powiem szczerze, zaczynają lubić deszcz. Przynajmniej tak było ze mną. Za wiele o Walijczykach nie powiem, nie poznałem żadnego, na tyle by móc mówić cokolwiek. O Kurdach z którymi mieszkałem, za to mógłbym wiele, ale nie chcę, może poza tym że świetnie gotują, mają śmieszne przekleństwa i zabawny sposób na wyrywanie brwi. I czasami mają auto, którym Cię zawiozą wąskimi dróżkami gdzie chcesz, albo jeszcze dalej...

Penrhyn Gŵyr usiane jest kamiennymi kręgami, jak Kraków sprzedawcami obwarzanków. 

Pewnie dlatego wracałem w te okolice kilka razy, ruchem spiralnym, za każdym razem biorąc na kark coraz szerszy zakręt. A co...

Wyjechałem z Walii, jak zorientowałem się, że od ponad roku nie widziałem świetlików, z ich zielonymi świecącymi dupkami. Efekt bioluminescencji uzyskują dzięki przemianie enzymu lucyferazy w lucyferynę - od łac. lucifer - "niosący światło". 

Moim, które już ktoś niechybnie niósł, była Szkocja... ale o tym jak przyszła i sprała mi łeb,  kiedy indziej.