This is my hush...

Bo ja proszę Was, często bujam w obłokach, z góry może i lepiej widać, np. mapę ludzkich zachowań, ze ścieżkami schematów, ale też i patrząc na świat z góry można łatwo zapomnieć, że samemu jest się jego częścią. Dlatego, to jest kilka słów dla wszystkich, nie tylko zako-chujących się przez internet, tych z ciężkim sercem, i puchnącą głową też, z niemocą,  i bez mocy... Tych, co czują się jak królik, do którego ktoś przymierzył z dwururki nabojem na dziki, tak, że po strzale zostały tylko uszy... kap, kap. Tych, którym ktoś sra na nocnik, kiedy trzymają w nim rękę, i tym w czarnej dupie, romantycznym otworze, który pomieści nas i całe nasze otoczenie, kiedy słowa nic nie dają, bo ciężar braku chęci przebija każdą inną tragedię, aż chce się tym normalnie, tak po ludzku rzygać. Posiadaczom niechcianego małego kamienia pod skórą, na wysokości świata, tuż nad pępkiem, gdzieś pomiędzy sutkami, nie wiele większego od kciuka, ale ciężkiego jak cholera, bo nakładają się na niego wszystkie sprawy warstwami, zwłaszcza te, które coś znaczą, przez co gniecie i w serce, i grzeje w palnik. Dla Tych Wszystkich...

trzymam zaciśnięte w garści nasionko, jedno, małe, 

bardzo cenne
Przychodziły do mnie różne stany, huragany,
często takie miewam, w gorączce , zwykle mijają nad ranem
najgorsze jest to, że tym razem nie przeszło
do tego seria snów, kilka wróżb, jedna z tymbarka...
 Liczę żebra na skórze, mój mały atlas anatomii,
 drapię się po głowie, zwijam się na podłodze,
niech będzie że to klepisko, wydrapię w niej dziurę,
jak świat, w skorupce,  w sam raz mały, i do niej włożę,
żeby nie spłonęło na wiór
 trochę Ono pachnie jak dom,
 ale ja wiem że to człowiek

albo Dziurkacz
lacuna lacuna albo vitium cordis
taki ptak, ze złamanym sercem,
co się zabił nie całkiem specjalnie
o druty sieci nienapowietrznej

i weźcie się już kurwa ogarnijcie
bo smutno