This is my hush...

W radiu mowili,  że to najsmutniejszy dzień w roku, to już drugi raz, a jest dopiero połowa stycznia. 

Jadę autobusem komunikacji podmiejskiej. W zasadzie to płynę zaklejony myślami na krawędzi świata za oknem, brudną szybą, a tym co na pokładzie i co przystankami wkłada mi do środka miasto. Nauczyłem się wyłączać kiedy siadam na końcu i czuję delikatne drgania starego diesla z Leylanda. Niewiele widać przez okno, bo leje od kilku dni a błoto pośniegowe fruwa po drogach, mam tylko taki mały fragment szyby przez który patrzę, jakby je jakieś dziecko od zewnątrz przetarło palcem. 

Wsiadła w połowie trasy, pani w szarym dobrze skrojonym płaszczu, z modnie zawiniętym szalem, świeżo po farbowaniu miedzią i z jasno różowym owalem ust zaciśniętych w trąbkę, jaskrawa szminka podkreśla je tylko i siłą rozpędu zwraca się uwagę już tylko na nie. Bardzo modna i nowoczesna pani, niezadowolona od pierwszego kroku, może nie chciała z nami jechać, może ktoś jej kazał, albo na siłe wepchnął do pojazdu, w którym pełno ludzi i nie ma dla niej wolnego miejsca, nawet do stania, tak żeby się nikt nie ocierał i nie patrzył na jej złoty zegarek, z bliska. Czuję, jak się na mnie patrzy. Ucieka wzrokiem od ludzi dookoła, ucieka na mnie bo nie ma też miejsca na spokój spojrzenia, a ja szybko wróciłem do mojej szpary w oknie, widziałem przez nią w czyimś sadzie trzy dorodne błyszczące bażanty. Ciekawe czy ktoś jeszcze je spostrzegl, czy tylko mi się pokazały na chwilę, mniej więcej w tym samym momencie kiedy zacząłem się zastanawiać, co sprawia że ktoś nam się podoba,  i jest to Coś co czyta się nie tylko z twarzy. Czy oczy mówią wszystko, czy trzeba jeszcze zmarszczek dookoła, innych od śmiechu, innych od zmartwień. Co sprawia że pracuje kilkadziesiąt mięśni twarzy, a ich ruchy dają tysiące kombinacji zdarzeń i grymasów w sam raz  do czytania po okładce. I tak sobie jadę, bujam się na zakrętach, przewijam współpasażerów, twarz za twarzą,  i czytam, chociaż nie wziąłem książki to lektura pisze się sama. I nie wiem jakim jestem i dla Kogo rozdziałem. A pani Całą drogę spięta, za nic w swiecie nie pozwoli sobie na zdradę, opakowanie dopasowane i szczelne,  tylko ta twarz odstaje. 

Dziewczyna dwa fotele dalej smutna i zmęczona, szara myszka. 

Wszystko powinno być łatwe... Ich smutek śmieszy, i trochę boli, ale boli bardziej to, że człowiek widzi, a nie wie co z tym zrobić. Ucieka, zasłania się, albo odchodzi. 

O kasownik stoi oparty Pan z siwizną powtykaną w brodę jak źdźbła.

Widać, że pije lat kilka lub kilkanaście, aż się trzęsie i z trudem łapie równowagę. 

Wlał w siebie już tyle trucizny, że niedługo rozlecą mu się neurony,

a on się cały rozpadnie, poleci jak kamień.

Jak tylko przestanie walić 

zawali mu się świat, jak gruz posypie się cały

jeśli nie przestanie też, ale jest jeszcze cień szansy, i dopóki jest gdzieś ktoś, kto na nią świeci i nie pozwola aby cień zlewał się z tym co czarne,  ktoś kto bez strachu złapie za rękę i  wyszarpie do światła. 

Zaraz za nim wsiądzie chłopak ze zmarszczonym czołem, staje w przejściu na tym samym  miejscu. Całą drogę będzie się patrzył w podłogę i nie rozluźni tego czoła ani razu, czymś się bardzo martwi, albo myśli o czymś tak intensywnie, że nie może odkleić od czoła tych zmarszczek. 

Na ostatnim przystanku  wysiadam i na pierwszym stopniu w drzwiach mija mnie miejscowy wariat, pierwszy który się uśmiecha.