This is my hush...

Dunek siedem jak krasnoludki. Przerwa pod philodendronem. Każde jabłko, każda gruszka, równo pokrojone w ćwiartki, poskładene w pudełkach kawałek po kawałeczku, umyte i obrane. Nie smarkają nosa w husteczki, jeśli ktoś by mógł zobaczyć, muszą się do tej czynności schować. Wolą stać przy Tobie i nosem wciągać aż bulgocze, chociaż się leje z nosa jak z cebra. I dziwnie się na mnie patrzą, gdy ja swoje przyzwyczajenia wyciagam z kieszeni i odtrąbię w papier. W mojej wiosce Duńczycy nie noszą czapek, muszą co chwilę na bok grzywkę układać, a każdy ma taką samą, może chodzi o nie-odstawanie, bo to by wyglądało nie ciekawie, a tutaj wszystko co inne i nowe w ich wypolerowanych oczach jest takie, i automatycznie łączy się z dystansem.  Rozpiętość kolorów też żadna, rudy i blond w przewadze. Z tym rudym to tez wyszła sprawa zabawna. Bo jak Ukraińcom pod dachem próbowałem wytłumaczyć, że u nas romantycznie to można na przykład pojechać do Paryża, to się śmiali z Poliaka, że dupa ryża.  Ot i cała ta skandynawska zimojesień mokra, wietrzna i buroszarawa to wielkie jest i przytłaczające cielsko co się przykleiło do mojej twarzy, bo tylko ona spod kaptura wystaje. Trzeba brać odpowiedzialnośc za słowa. Nie o to chodzi w tym patrzeniu i słuchaniu, i o to pisanie tego patrzenia i słuchania potem. Nie cierpi na brak powodzeń i nie powodzeń, wszystkiego świty dają po równo, i tak jedyne co nas zmierzyć może, to zabawa z czasem. Reszta jest po prostu tym patrzeniem i słuchaniem. Państwo pozwolą, że ja też, czasem. Miewam wątpliwości mniej lub bardziej poważne. Na przykład, po co tego bloga  się pisze, i jak to ma wyglądać i czy w ogóle cokolwiek. Ot tak, pojawiło się wątłe, to sobie na nie popatrzę, a że już z przyzwyczajenia te nierzypadkowe równoległości liter prostopadle wpadają pod palce to i się układa razem i można to na przykład zamknąć przecinkiem, albo kropką, i pójśc spać, na przykład o tak.


klik